Tenslotte een hoorn waar weinig afbeeldingen van zijn. Dit waren twee gouden hoorns die nabij Gallehus in Denemarken in 1639 en 1734 bij toeval zijn gevonden.
De hoorns stamden uit de 5e eeuw. Na de vondst kwamen de hoorns in het bezit van de koning, die ze tentoonstelde. De eerste hoorn was 87 centimeter lang en woog 3,2 kilo. De tweede was 55 cm lang met een gewicht van 3,7 kilo.
De hoorns bestaan niet meer, in 1802 stal een goudsmid ze uit het Nationaal Museum in Kopenhagen en smolt ze om. Er zijn nog wel sieraden teruggevonden die waarschijnlijk uit het goud van de hoorns zijn gemaakt. Over het verlies van de twee bijzondere hoorns werd een gedicht geschreven door de Deense dichter Adam Oehlenschläger. In dit gedicht beschouwde  hij de hoorns  een geschenk van de oude goden, die ze nu weer terug hadden genomen omdat de herinnering aan dat verleden niet voldoende was gekoesterd.

De hoorns waren versierd met tekeningen van dieren en jagers en hadden waarschijnlijk een religieuze betekenis. De hoorn, die in 1734 werd gevonden, had een inscriptie in Germaans runenschrift, de vroegst bekende van zijn soort. Het opschrift was: "ek hlewagastiR holtijaR horna tawido", hetgeen zoveel betekent als "Ik, Hlewagastir van Holte, maakte deze hoorn".