De joodse sjofar is een ramshoorn. Hier is afgebeeld de hoorn van de Gudu, een Afrikaanse bok. Hoe ouder de gudu des te groter zijn hoorns.  De hoorns van een koe of stier zijn ten alle tijden ongeschikt en zo ook de hoorns van de meeste wilde dieren, zoals wilde buffels, gazellen e.d. Een sjofar moet namelijk hol zijn en de hier genoemde hoorns zijn dat niet.
De hoorn wordt op sabbat, nieuwjaarsdag, grote verzoendag (Jom Kippoer), Rosh Hasjana en andere bijzondere dagen geblazen door o.a. de (hoge)priester en rebbe. Het hoorngeluid symboliseert de aanwezigheid van JHWH. (Vergelijk Exodus  20 : 18)
Er worden drie verschillende signalen gegeven:

Het blazen op de sjofar kent 38 voorschriften. We noemen er een paar:

 - Om op Rosh Hasjana zo mooi mogelijk uit te voeren verdient het de voorkeur om een gebogen sjofar te gebruiken van een ram. Hij moet bij voorkeur gebogen zijn als teken dat men zijn hart buigt voor de Alomtegenwoordige en hij moet bijvoorkeur van een ram zijn omdat zo’n sjofar ons doet herinneren aan de binding van Isaäk en de ram die voor hem in de plaats geofferd werd. In principe zijn alle sjofars goed, of zij nu recht of gebogen zijn of van andere dieren afkomstig zijn. Maar de voorkeur gaat ook dan uit naar de sjofar van een geit boven die van andere dieren, omdat deze het meeste overeenkomt met de in de bijbel genoemde ram.
- Het maakt niet uit of het geluid van de sjofar grof of fijn is, ieder geluid is goed.
- Hoewel vrouwen zijn vrijgesteld van het luisteren naar de sjofar, is het hun wel toegestaan te blazen op Rosj Hasjanah. Iemand die zelf reeds zijn verplichting van het horen van de sjofar vervuld heeft, mag ook alsnog voor een vrouw blazen.
- Wanneer men de sjofar aan de buitenkant met goud bedekt, is dat toegestaan, mits het geluid daardoor niet verandert. Maar wanneer men het doet op de plaats van het mondstuk, of wanneer het geluid erdoor verandert, dan is de sjofar onbruikbaar..
- Men moet de sjofar niet verven.